Brabantse Wal Trail 2023-2024 – Tikkie teleurstellend

Waar ooit de zee op het land klotste, de mammoeten rondklosten en onze voorouders voortvarend begonnen te ontbossen ligt nu natuurgebied de Brabantse Wal. Het oude duinlandschap werd tot een stuwwal van zand, heide en bomen. Likkebaardend materiaal voor de loper die afwisseling zoekt van plat asfalt en snelverkeer.

De eerste trailwedstrijd hier in 2018 was ook mijn vuurdoop op het duurlopen buiten de gebaande paden. Eentje die ik niet volbracht; de geplande 50+ kilometer strandden na 30 kilometer in een misère van onderkoeling, oververmoeidheid en onderschatting.

In 2023, ruim vijf jaar later, werd ie weer georganiseerd. Onmiskenbaar ouder ben ik en wellicht wijzer. Nog steeds zoek ik de uitdaging, maar eerder accepteer ik de realiteit. Dus wil ik er weer bij zijn, maar ik opteer voor een nette 25, niet de ultra (deze keer 60 km). Elke paar weken in 2023 sloot ik aan bij een trailrun met de Footprint Runners, een los-vast gezelschap van natuurloopliefhebbers onder bezielende leiding van voorman Jos met oneindige kennis van de lokale paadjes. 

Beter dan voorheen snap ik dat een lange trailloop onvergelijkbaar is met een wegwedstrijd. Dat het tempo bij dezelfde inspanning makkelijk 20% lager ligt. Dat je dus niet als een malloot wegspurt om de stuifduinen te bestormen omdat de dorpsrun van 5k zo lekker snel ging. Je spaart je energie, houdt je hartslag beschaafd en hapt rustig bij op een versnaperpost waar je een paar minuten kan bijkomen. De eindtijd telt niet. De mooie tijd onderweg wel. De belangrijkste uitdaging is om je heen kijken zonder te struikelen.

Een trail is het bescheiden neefje van de hindernisbaan. Niet te simpel en vlak, maar ook niet te gevaarlijk. Daarom werd de wedstrijd drie dagen voor de geplande start afgelopen november afgelast. Teveel regen gevallen, teveel risico. Daarom nu maar in het voorjaar. Goed te doen; hard zand, klein beetje modder, stuifmotnevel.

Eigenlijk een beetje te goed te doen. De uitdaging voor een trailmaker is om afwisselende paadjes over natuurlijk terrein te combineren, zonder veel betegelde stukken, of, o gruwel, asfalt. Dat is in deze buitenwijk van Bergen op Zoom niet optimaal haalbaar. Een groot gedeelte van de route loopt onder hoogspanningsmasten, langs de snelweg of over asfalt (van een B-weg, dat dan weer wel). De echte hoogte-intervallen van de wal zitten er ook niet in; daarvoor zou de route het ietwat zuidelijker Huijbergen moeten meepakken. Maar de verzorgingsposten hebben een assortiment van de betere snoepwinkel, klasse.

Waar een beetje trailrun minstens 10% langer is dan aangekondigd, ben ik ondanks een dubbel rondje door de zandbak al op 24 km binnen. Fijn om te doen als training, maar deze versie is voor mij nog net wat te urban.

Avondkerstloop Nispen – De boom in

Soms loop je rondje om de kerk. Vandaag een nieuwe variant: rondje uit de kerk! De 10e kerstloop in kerkdorp Nispen, wegbereider voor de opkomst van Roosendaal in de Middeleeuwen. Vertrek: vanuit de kerk, gelegen aan het centrale kruispunt waar de geestelijke nood op de overige hoeken door kroegen wordt afgedekt. 

Ook nieuw: met vrouw en kind. De laatste gaat met haar vriendinnetje de 800 meter onveilig maken, de eerste stormt evenals ik de vijf kilometer door.

Kerst daalt op ons neer en trekt in de poriën als de niet aflatende drensregen. Dan briest de lucht schoon. Het is droog en het is donker. Veel deelnemers hullen zich in kerstornamenten. Om mijn hoofd houdt een knipperende kerstmuts de oren warm en de rendieren op afstand.

Het is een wedstrijd, met officiële tijdwaarneming, dus er zal een blogje van komen. Maar wat telt is de gezelligheid met familie en vrienden. Dat ik 's ochtends nog met mijn Bredase loopmaatje 16 kilometer door beblubberd buitengebied heb getraild, doet niets af aan mijn stemming en waarschijnlijk ook niet aan de snelheid. Na twee weken zonder hardlopen, gefocust op de ellende die geestelijke leeftijdsziekten bij anderen aanrichten in hun en onze omgeving, ben ik letterlijk opgelucht om weer buiten te mogen spelen. De zorgen kunnen even de boom in. Kringkrongelend spurt ik door het minotaurische stratenplan.

En wat voelt dat goed. Tien wedstrijden in een jaar is veel, maar ik heb alles gedaan en gezien wat ik vorig jaar niet meer voor mogelijk hield. Nu de kerstdagen in. Op zoek naar het licht, dat altijd aan de einder schijnt. Tot volgend jaar!

Bruggenloop Rotterdam – What goes up...

Vandaag trakteer ik mijzelf op, verrassing, een hardloopwedstrijd. De Bruggenloop in de Maasstad stond al een tijdje te sudderen op de stoof met leuke loopjes en nu is het moment daar; het loopje en ikzelf zijn gaar genoeg.

Tussen de zorgvuldig geplande en getrainde wedstrijden van 2023 is dit een uitzondering. Geen loopschema's opgezet, alleen mijn gevoel gevolgd. Dat is overigens al een hele prestatie, waar veel te weinig medailles voor worden uitgedeeld. 

Wat gaan we doen? Naar het Feyenoordstadion treinen, wachten op de knal, 15 kilometer de groep volgen, bruggetje op, bruggetje af, en dat is dat. Dat kan ik. Soort van urban trail meets Zevenheuvelenloop. Hobbelen zonder echte tijddruk.

De wintersfeer is aanwezig, met laaghangende bewolking, miezer en een avondschemering die estafette doet met het ochtendgloren. In het startvak krijgen we een lampje, alsof we de Barkley Marathons gaan lopen. Het bijbehorende ontberingsniveau wordt niet gehaald, want de wind blijft behapbaar en de voorspelde regen komt niet verder dan een halfslachtig kwijlen. 

Qua iconische bruggenbeleving vallen alleen de Erasmusbrug en de Van Brienenoordbrug op. De Zwaan ken ik al van de Rotterdamse marathon als prachtig baken. Het is nu de unieke beleving om over de grote Van Brienenoord te rennen, in ongeveer hetzelfde tempo als de 10.000 keer dat ik er ooit per auto in de spits overheen gekomen ben.

Lopen door de city van Rotjeknor is altijd heerlijk. Ik keerde hier mijn eerste loopjes langs de lange Maasboulevard, 15 jaar terug. Ik zwierf in die tijd tussen steden als Rotterdam, Brussel, Utrecht en Breda en overal stopte ik al hardlopend stukjes stad in mijn hart.

Al een kwart van mijn leven is hardlopen de inspanning die mij ontspanning geeft. Telkens wat beter, steeds wat sneller. Elk jaar denk ik dat ik de top van mijn snelheid heb gezien, maar toch bereik ik weer nieuwe hoogtepunten. Met de zes kruisjes die ik vandaag aftik, is een goed moment gekomen om nog meer op de ontspanning te focussen. Inspanning door trails en training: prima. Nieuwe PR's op alle afstanden: niet per se. Maar dat ik in mijn nieuwe categorie aardig begonnen ben, vind ik toch wel leuk.

Hopend op 15 volgende loopjaren; uitlopend, heuvelaf, genietend om me heen kijkend. Dat is al een hele uitdaging. 

Kustmarathon 2023 – Ruggespraak

De dag waarvan je wist dat je niet wist of ie ging komen: marathondag. Al een jaar dobberend achterin mijn gedachten, al maanden met een vraagteken in de agenda, slechts dagen voor het startschot definitief ingeroosterd. Het gaat gebeuren!

Als simpele loper vind ik elke afstand leuk en elke wedstrijd spannend. Ik ben een tweebenige Jack Russel. Ik zet overal m'n tanden in, kwispelend, ik grom en schud m'n oren totdat ik met m'n tong over de grond hijgend aan de finish kom.

Wat houd je tegen? Nou, een lagerughernia om mee te beginnen. Uitverkochte startnummers. Falende postbezorging. Tijdtekort. Sociale druk. Familiaire zorgen. Afspraken elders. Een verkneusde voet. Genoeg.

Maar alle tot zinloosheid leidende factoren wegen niet op tegen hoeveel zin ik heb om mee te doen. Natuurlijk loop ik elke wedstrijd om mezelf te meten tegen mijn oude ik. Ik wil steeds beter zijn, maar ik ben ook tegelijkertijd steeds ouder. Een ongelijke strijd.

De strijd van vandaag is niet om een snelste tijd neer te zetten, want dat lukt toch niet op een strandloop. Ook niet om de afstand uit te lopen, want dat heb ik eerder gedaan. Het gaat er nu om te zien of mijn lichaam weer sterk genoeg is na alle aanslagen. 

Dit seizoen heb ik stap voor stap getraind om op niveau te komen. Kleine loopjes, grote loopjes, lage hartslag, snelle intervallen. En luisteren; wat zegt die rug?

Het voorspelde weer doet geen recht aan de faam van deze loop. De afweging lijkt niet tussen drie of vier lagen lang ondergoed, maar welke kleur zwembroek. Zonnebrand mee, in plaats van vaseline. 

De realiteit is natuurlijk anders. Het wordt plotseling geen 24, maar 16 graden. Heeft een sponsor z'n invloed laten gelden? De wind zwelt aan tot naamgevingswaardige proporties. Take it - the show must go on.

Het is weer gezellig druk. Zodanig, dat er de eerste kilometers weinig tempo valt te maken. Verder is er veel mul zand voor de liefhebber, heel veel. En dan dus de wind. Tweederde van de route koerst zuidwest; de schuimkoppen op zee rollen precies uit deze richting. Genadeloos, zelfs af en toe schuilen in een kluitje lopers biedt weinig soelaas. Het gemiddelde tempo verkruimelt gaandeweg, het vermogen van de geoliede loopmachine wordt opgestookt als in een huis met energielabel F. Halverwege is er al geen eer meer te behalen en geef ik me over aan het lot. Mijn voet doet pijn, ik moet plassen en ik ga niks forceren. Die finish komt er wel.

Na 37 kilometers gaat het eindelijk zuidoost. Wind van opzij is prima. Het strand is hard. Het ritme komt terug. Gesterkt door het onvoorstelbaar volhardende publiek langs de route kan ik nog een paar kilometer knallen. Wat is het geweldig dat zoveel mensen komen om aan te moedigen, voor iemand als ik die hier gewoon z'n hobby, vandaag een dramatisch teleurstellende performance, komt etaleren.

Ik buig voor de elementen en voor de toeschouwers. Mijn lichaam voelt na afloop zoals altijd na een marathon; alsof ik overreden ben door een roedel shovels. Herkenbaar en m'n rug heeft geen extra commentaar, dus prima. Nu rust in de tent. Herstellen, een tijdje geen grotere afstanden. Volgend jaar mei de marathon van Breda? We gaan het zien, laat maar even dobberen.

Halve van Haarlem 2023 – Kneusje van de week

Aha, een nieuwe omloop op mijn loopkalender: Haarlem, kust en terug. City-pier-city, maar dan een provincie noordelijker. De trein rijdt vroeg genoeg en de wandeling van station naar het lanceerplatform op de markt is een aangename warming-up. Ik ben klaar voor de start. Zowat.

Vorig weekend nog knalde ik ongewild maar enthousiast mijn kleine teen tegen een grote deurpost. Iets kraakte en het was niet het houtwerk. Binnen een paar uur zag mijn voet eruit als een aubergine. Na een dag werden alle tenen zwart. Het kostte me een belangrijke langeduurlooptraining en een halve week wrokkig ontzien voordat ik weer een schoen aandurfde en mijn tred er niet meer uitzag of ik een loopclinic had gevolgd bij de klokkenluider van de Notre-Dame. Toch wil ik vandaag deze halve marathon niet laten schieten. 

Is de wedstrijd een doel of een middel? De vuurproef van 2023 om te zien of mijn gezondheid weer terug op niveau is, na een jaar van overbelasting en kleinzerigheid? Of is dit het voorspel voor de big game; opnieuw de confrontatie zoeken met een hele marathon? Dat alles en meer; mijn hardlopen is het ridiculiseren van sterfelijkheid, een hautain dedain voor aftakeling. Duh. Nou. Dat werkt, hoor.

Hoe plan je een snelle halve marathon? Zoiets kleins als een teen kan dus al een streep halen door de grootse loopjes. Elk wedstrijdresultaat is gebouwd op oeverloos veel trainingsrondjes, gewichtjes heffen, voedingskeuzen en een enorme stapel kleine beetjes mazzel. Er hoeft maar iets te verschuiven of het bouwwerk rolt uit elkaar als een knikkerpiramide.

Ach, Achilles, de snelvoetige, had ook een zwakke plek, dus ik begeef me in goed gezelschap. Ik richt me op een constante inspanning over 21 kilometer; relatief snel van start, heel langzaam het tempo afschaven, hartslag niet over de kling jagen en de laatste 975 decimeter spurten.

Mooi hoor, al dat plannen. In werkelijkheid is het sukkelen in de meute om de markt af te komen, gaandeweg ruimte en snelheid vinden, rustig blijven inhalen. Vervolgens word ik dan zelf een tijdje door snellere lopers ingehaald en uiteindelijk lijkt een evenwichtige sliert bereikt. 

Het landschap prikkelt herinneringen. Het fraai golvende duinenpad doet me denken aan Egmond (gelukkig zonder strand), de blijde verrassing van een lang stuk 8% afdaling in het laatste deel voelt Zevenheuvelenlopig en het lage tunneltje naast het kanaal gedenkt mijn vele loopjes in Utrecht. Hardlopen dompelt me zachtjes in een warm bad van emoties. 

De route voert precies langs de plek waar mijn overgrootouders in Overveen de apotheek AVO dreven, zoals mijn vader nog gedetailleerd kan vertellen. Nu hij naar deze omgeving is verhuisd, komen heden en verleden weer bij elkaar; zijn ze elkaar geworden. Ik ben hier ook om hem te zien, dit is weer zijn wereld. 

En voort. En voorts? De toeschouwers zijn enthousiast, het weer is prachtig en mijn eindtijd is in overeenstemming met mijn planning. Bij de beste 15% van mijn leeftijdscategorie - hoe dan? Daar is de finish en daar staat hij te wachten.

Met gelijke tred strompelen we na afloop richting derwaarts. Hij met 91 nog op eigen benen, ik met mijn getergde zwelvoet hunkerend naar de treincoupé maar buitensporig gelukkig.