Too much? Als je maar naar je lichaam luistert. En wat zegt m’n lichaam dan? Voor de wedstrijd: “Ja hoor, lekker, ik heb er zin in”. Tijdens de wedstrijd: een toenemende stroom onwelvoeglijke woorden en smeekbedes dat dit de laatste moge zijn. Maar dan is het te laat.
De start is pas om half vijf, dus ruimte genoeg voor een dagprogramma. In dit geval nog met z'n allen heerlijk gevaren en gepicknickt en om vier uur thuis. Net op tijd... Misschien niet de beste voorbereiding voor een duurloop, misschien de barbecue van gisteren ook niet, maar hé, ik ben een simpele amateur, geen wedstrijdloper. Het wedstrijdformulier maakt dat al perfect duidelijk. Mocht ik het daarmee nog niet doorhebben dan zorgt het tegemoetkomen van zoevende Kenianen op het circuit waar de lopers een groot deel over dezelfde weg teruggaan er zeker voor dat het eigen beeld van de prestatie tot bescheiden proporties wordt teruggebracht.
En daar ga je dan, met echte mensen aan de kant die naar je kijken en je moeten herkennen omdat er geen namen op de startnummers staan. Ik zet m’n beste beentje voor, geïnspireerd door de snelle eerste helft van vorige week, maar nu zonder te overhaasten. Op constant tempo loop ik in op de rest. Achteraan de rij begonnen, bij de laatste vijf procent, haal ik meer dan de helft van het veld in en eindig bij de eerste 38 procent. Een mooi PR, meer dan een minuut sneller dan vorig jaar.
Recreant, debutant, dilettant, whatever. Zolang ik nog steeds sneller word, voelt alles goed. Het is zo stil in mij, dat ik alweer vooruit denk aan een volgende afstand. No limits.
Na afloop weer op de fiets naar huis. Thuiswedstrijden hebben een groot logistiek voordeel. De wedstrijd begon zes uur later dan die van vorige week, maar ik ben in beide gevallen net terug voor het avondeten. Tijd voor een hap pasta. Dat is even het enige dat het lichaam nu nog in te brengen heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten