En last and least; een zandpad op de route dat me na 34 km zo van de wijs brengt dat ik er een stukje van ga wandelen. Waarna ik bij het hervatten zo'n kramp in mijn kuiten krijg, dat ik kilometers voortga als een kreupele zombie in een cadans van versnelling en stilvallen. Doet het trouwens erg goed bij het publiek, dat oht en aht en me spontaan massages aanbiedt. Maybe later. Ik loop uit m'n planning. Eerst op weg naar een hobbelend einde.
Moraal: volgende keer langer trainen en beter je race indelen, dude.
Hoe is Amersfoort als zomermarathon? De soepel georganiseerde wedstrijd telt veel verzorgingsposten, afgevuld met drankjes, banaan en vrijwilligers. Professionele medewerkers van Traffic Control leiden stomend in hun gele oliejassen de lopers losjes de goede kant op. Verder geen dranghek te bekennen. Wie wil, kan her en der forse stukken afsnijden over grasvelden en onder viaducten. Maar hardlopen is een sport van standing en sociale controle, dus niemand die het waagt.
Het circuit wordt voor de 42k dubbel afgelegd. Boring! Dacht ik vooraf. Terwijl bijna alle lopers na de eerste omgang door de finish gaan, mogen de slechts 175 langlopers nog een rondje. Er wordt jammer genoeg geen bel geluid. Het publiek is inmiddels weg. De andere deelnemers ook zowat. Binnen een straal van 500 meter ben ik de enige. Ga ik nog goed?
Maar als tegenwicht word ik overal vorstelijk onthaald door de overblijvers. Elke drankpost dromt met bekertjes om me heen, auto's toeteren, fietsers scanderen mijn naam. Als al mijn trainingen zo waren deed ik nooit meer een wedstrijd.
Voor dit jaar weer even genoeg gemarathond. Voorlopig hooguit de halve.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten